It’s the simple things in life that bring me joy. So, to be given the opportunity to experience a different culture has been eye-opening. I was hesitant at first—the financial stressors, the long flight traveling alone, the culture shock, but most significantly, the homesickness. Being raised around family and the church, the Davidsons tend to travel together. Greece is a family-oriented culture that reminds me of home, so I have yet to feel homesick.
It was February 21, 2024, when I hopped on the train heading to one of Greece’s most historical islands, Aegina. A forty-five-minute train ride and an hour-long ferry ride would teach me various cultural differences as a black woman in Europe. I was sitting near a middle-aged woman named Nina with her five-year-old son. She had heard me humming to one of my favorite songs in English and had asked if I was from America. I replied with the usual “Yes, I am from Pennsylvania.” She then continued the conversation and asked if I was getting married to a Greek man. I was flabbergasted. I am only 19 years old. I had yet to experience my first kiss, and here, someone was asking me if I was engaged. After responding with a giggle, she felt bad assuming and began to explain that in Greek Orthodox culture, the wedding ring is worn on the right hand, where my rings were placed decorating my hand. I apologized for misleading her, and then I explained my perspective as an American Christian who has consistently assumed it would be the left hand wherever you go to be considered as the ring hand.
From the amazing traditional Greek food I have tasted, ranging from souvlaki to giant gyros, and the family I meet along the way, I can genuinely say this is a unique experience that I cannot wait to share with family and friends back home and my future children encouraging them to experience another culture, another way of living.
[Greek]
Είναι τα απλά πράγματα στη ζωή που με φέρνουν χαρά. Έτσι, το να μου δοθεί η ευκαιρία να βιώσω μια διαφορετική κουλτούρα ήταν εντυπωσιακό. Ήμουν διστακτικός στην αρχή—οι οικονομικοί στρεσογόνοι παράγοντες, η μεγάλη πτήση που ταξιδεύει μόνος, το πολιτισμικό σοκ, αλλά το πιο σημαντικό, η νοσταλγία. Μεγαλωμένοι γύρω από την οικογένεια και την εκκλησία, οι Davidson τείνουν να ταξιδεύουν μαζί. Η Ελλάδα είναι μια κουλτούρα προσανατολισμένη στην οικογένεια που μου θυμίζει το σπίτι, επομένως δεν έχω ακόμη νοσταλγήσει.
Ήταν 21 Φεβρουαρίου 2024, όταν ανέβηκα στο τρένο με κατεύθυνση ένα από τα πιο ιστορικά νησιά της Ελλάδας, την Αίγινα. Μια σαρανταπεντάλεπτη διαδρομή με το τρένο και μια ώρα με το φέρι θα μου διδάσκουν διάφορες πολιτισμικές διαφορές ως μαύρη γυναίκα στην Ευρώπη. Καθόμουν κοντά σε μια μεσήλικη γυναίκα, τη Νίνα με τον πεντάχρονο γιο της. Με είχε ακούσει να βουίζω σε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια στα αγγλικά και με ρώτησε αν ήμουν από την Αμερική. Απάντησα με το συνηθισμένο «Ναι, είμαι από την Πενσυλβάνια». Στη συνέχεια συνέχισε τη συζήτηση και με ρώτησε αν θα παντρευόμουν Έλληνα. έμεινα έκπληκτος. Είμαι μόλις 19 χρονών. Δεν είχα δει ακόμα το πρώτο μου φιλί, και εδώ, κάποιος με ρωτούσε αν αρραβωνιάζομαι. Αφού απάντησε με ένα γέλιο, ένιωσε άσχημα υποθέτοντας και άρχισε να εξηγεί ότι στην ελληνική ορθόδοξη κουλτούρα, η βέρα φοριέται στο δεξί χέρι, όπου τοποθετήθηκαν τα δαχτυλίδια μου διακοσμώντας το χέρι μου. Ζήτησα συγγνώμη που την παραπλάνησα και μετά εξήγησα την άποψή μου ως Αμερικανός Χριστιανός που υπέθετε σταθερά ότι θα ήταν το αριστερό χέρι όπου κι αν πάτε να θεωρηθεί ως το χέρι του δαχτυλιδιού.
Από τα καταπληκτικά παραδοσιακά ελληνικά φαγητά που έχω δοκιμάσει, από σουβλάκι μέχρι γιγάντια γύρο, και την οικογένεια που συναντώ στην πορεία, μπορώ ειλικρινά να πω ότι αυτή είναι μια μοναδική εμπειρία που ανυπομονώ να μοιραστώ με την οικογένεια και τους φίλους στο σπίτι και το μέλλον μου τα παιδιά ενθαρρύνοντάς τα να βιώσουν έναν άλλο πολιτισμό, έναν άλλο τρόπο ζωής.