Gonpura To Easton

My initial experience with education was unlike most others, taking place under a neem tree in a village school, with a young me clad in half pants and a pink striped shirt. Clutching a modest notebook and a pencil in one hand and a simple rag bag in the other, I sat on the earthen floor. At the tender age of five, I was engaged in the dual responsibilities of cooking meals for my father and brother before heading to school. The dichotomy between these early duties and education set the stage for a challenging educational journey.
My memories of those early days are punctuated by the recurring theme of tardiness. I would often arrive late for school, which resulted in punitive measures such as 100 sit-ups or being struck 100 times on both hands with a stick as a reprimand from my teachers. My formative years were devoted to learning the alphabet, a task that was accompanied by strict discipline. Missed homework or classroom misbehavior invited the swift, and often harsh, response of our instructors, provided no justifiable excuses were offered.
Initially, my presence in a government school was motivated not by a thirst for knowledge but by the prospect of a mid-day meal, an opportunity that lured many children, myself included. Subsequently, I discovered that the school offered an annual fund of $3 (250 in Indian Rupee) for uniforms and books. However, my parents’ struggles with alcoholism led to the squandering of this financial resource meant for my education. Consequently, I was compelled to discontinue my schooling due to family problems.
My recollection of those days is marred by images of dilapidated classrooms, leaking roofs, and the prevailing disarray of a government school in my village. The regularity of student attendance was compromised by a multitude of reasons, including some who attended school merely for the prospect of a meal and others who feared the punitive measures of their teachers. This alarming state of public education underscored the glaring absence of quality instruction and adequately trained educators. It was evident that many government-appointed teachers lacked the qualifications and commitment required for effective teaching. Even when educators possessed the requisite qualifications, their presence in the classroom was far from consistent.

In 2009, my fortunes took a positive turn when I gained admission to Shoshit Samadhan Kendra, an NGO dedicated to providing quality education. This marked a turning point in my educational journey, allowing me to nurture dreams and aspirations that had been unimaginable during my formative years in the remote village of South Bihar. My humble beginnings instilled in me a deep-rooted belief in the principle that “service to mankind is the highest form of religion.” This guiding philosophy motivated me to dedicate my life to effecting positive change within my community, particularly in the realms of education and opportunities for underprivileged and marginalized children. Given my modest background, attending private schools was a far-fetched notion, yet Shoshit Samadhan Kendra provided me with a platform for continued education.

My enduring love for the Indian education system is not solely based on the quality of teachers but also on the consistent efforts of the government and the people to make education accessible to all. Over the years, I have witnessed improvements in school infrastructure and the introduction of schemes to incentivize school attendance. The Indian society’s genuine commitment to education is evident, with parents taking an active role in their children’s learning. The emphasis placed on academic achievements, as well as mastery of various skills, reflects the parents’ aspirations for their children, whether in writing, arts, science, music, sports, or medicine. A government job, particularly in the Indian Police Service (IPS) or Indian Administrative Service (IAS), is a coveted career path. These positions offer job security, pensions, and other privileges, and the prospect of securing such a position is even more favorable if one has familial connections in the government sector.

The Indian education system is multifaceted and marked by regional disparities. Kerala stands out as a beacon of educational excellence in India. The commitment to public education in Kerala has made it a model state in terms of educational development. As I think about public education in India, my thoughts invariably turn to New Delhi, the capital, where public schools are not only free but also provide a high standard of education. Much of this progress can be attributed to Arvind Kejriwal, the Chief Minister of Delhi, whose initiatives have revolutionized public education in the region. My own experiences hail from Bihar, a less privileged and developing state in India, with a population exceeding 130 million. The state of government schools has long been a source of concern, but recent efforts have brought about improvements. The enhancement of education in Bihar is driven by the collective commitment of the government and the community to prioritize education.

My deep-rooted belief in the power of education has led me to invest my summer vacations in educating the children of my village, emphasizing the importance of schooling. My guiding principle, “A force for good change comes from within,” inspired me to establish a non-profit educational organization for underprivileged children during the COVID-19 pandemic. Prior to founding this organization, I undertook journeys to remote villages in Bihar, where I observed that there was a significant need for educational transformation to improve the lives of these underserved communities.

My journey took an unexpected turn when I ventured to the United States for my undergraduate education at Lafayette College. This opportunity, which had seemed like a distant dream, was made possible through my affiliation with the educational organization, Dexterity Global Group. This organization not only prepared me for college but also encouraged me to contemplate the significance of higher education in nation-building. My mentor, Mr. Sharad Vivek Sagar, emphasized the prominence of the United States education system on the global stage. Upon my arrival in the United States on the night of August 19, 2022, at JFK airport, I was welcomed by Professor Toby Rossmann, a mechanical engineering professor, who extended a warm, parental embrace. My initial experiences in the United States highlighted the value of patience and the empowerment of youth through education. My journey here introduced me to an entirely new culture, country, and motherland. The warmth and acceptance I encountered from everyone in the United States were overwhelming.

My educational journey at Lafayette College began with a thought-provoking class on the Mathematics of Social Justice, taught by Professor Rob Root. His unique approach to integrating social justice and mathematics left a profound impact on me, emphasizing the critical intersection of these two areas in shaping youth learning and history. A visit to the nearby Francis March Elementary School further enriched my understanding of education, where I was struck by the students’ remarkable curiosity and confidence. Their access to technology from a young age, utilizing iPads in the classroom, stood in stark contrast to my own early experiences in India. While Indian students typically encounter technology after the age of 15, here, the students have a significant technological advantage.

Another significant difference I noticed was the approach to grading. In India, the Central Board of Secondary Education (CBSE) sets a minimum passing grade of 33%, but a score below 60% is considered a failure. The distinction between junior and high school was also a revelation. In India, one is not regarded as a senior until reaching grade 12, while in the United States, high school students enjoy a more spirited and participatory atmosphere. The education system in the United States, especially in public schools, appears to foster a spirit of creativity, openness, and academic exploration.
My journey to the United States affirmed the belief that it is indeed a land of opportunities. It exposed me to a rich tapestry of global cultures, forging meaningful connections with students and professors. This past year and a half has been a tremendous blessing, allowing me to integrate and contribute to the diverse American society. My gratitude extends to the welcoming community at Lafayette College, whose support has been unwavering.

In the grand tapestry of life, I have been profoundly influenced by the values of kindness, patience, perseverance, and hard work. As the teachings of the Bhagavad Gita remind us, “Own Karma” is the essence of our existence. Initially, I believed that I had no one in the United States, but I was mistaken. My journey has been marked by the unwavering support of college presidents, deans, professors, and a loving Lafayette College community. My vision for the future is centered on supporting Lafayette College to enable more students to pursue their dreams and in turn, bring honor to the institution.

[Hindi]

शिक्षा के साथ मेरा प्रारंभिक अनुभव अधिकांश अन्य लोगों से भिन्न था, यह एक गाँव के स्कूल में नीम के पेड़ के नीचे हुआ था, जहाँ मैं हाफ पैंट और गुलाबी धारीदार शर्ट पहने एक युवा था। एक हाथ में एक साधारण नोटबुक और एक पेंसिल और दूसरे हाथ में एक साधारण कपड़े का थैला लेकर, मैं मिट्टी के फर्श पर बैठ गया। पाँच साल की छोटी उम्र में, मैं स्कूल जाने से पहले अपने पिता और भाई के लिए खाना पकाने की दोहरी ज़िम्मेदारियों में लगी हुई थी। इन प्रारंभिक कर्तव्यों और शिक्षा के बीच के द्वंद्व ने एक चुनौतीपूर्ण शैक्षिक यात्रा के लिए मंच तैयार किया।
उन शुरुआती दिनों की मेरी यादें बार-बार होने वाली देरी की थीम से प्रभावित होती हैं। मैं अक्सर स्कूल के लिए देर से पहुंचता था, जिसके परिणामस्वरूप मेरे शिक्षकों की फटकार के रूप में 100 उठक-बैठक या दोनों हाथों पर 100 बार छड़ी से मारना जैसे दंडात्मक कदम उठाने पड़ते थे। मेरे प्रारंभिक वर्ष वर्णमाला सीखने के लिए समर्पित थे, एक ऐसा कार्य जो सख्त अनुशासन के साथ था। होमवर्क छूटने या कक्षा में दुर्व्यवहार के कारण हमारे प्रशिक्षकों को त्वरित और अक्सर कठोर प्रतिक्रिया का सामना करना पड़ता है, बशर्ते कोई उचित बहाना पेश न किया गया हो।
प्रारंभ में, एक सरकारी स्कूल में मेरी उपस्थिति ज्ञान की प्यास से नहीं बल्कि मध्याह्न भोजन की संभावना से प्रेरित थी, एक ऐसा अवसर जिसने कई बच्चों को आकर्षित किया, जिनमें मैं भी शामिल था। इसके बाद, मुझे पता चला कि स्कूल ने वर्दी और किताबों के लिए $3 की वार्षिक निधि की पेशकश की है। हालाँकि, शराब की लत से मेरे माता-पिता के संघर्ष के कारण मेरी शिक्षा के लिए निर्धारित यह वित्तीय संसाधन बर्बाद हो गया। परिणामस्वरूप, पारिवारिक समस्याओं के कारण मुझे अपनी स्कूली शिक्षा बंद करने के लिए मजबूर होना पड़ा।
उन दिनों की मेरी यादें जीर्ण-शीर्ण कक्षाओं, टपकती छतों और मेरे गाँव के एक सरकारी स्कूल की व्याप्त अव्यवस्था की छवियों से धुंधली हो गई हैं। छात्रों की उपस्थिति की नियमितता के साथ कई कारणों से समझौता किया गया था, जिनमें कुछ ऐसे थे जो केवल भोजन की संभावना के लिए स्कूल जाते थे और अन्य जो अपने शिक्षकों के दंडात्मक उपायों से डरते थे। सार्वजनिक शिक्षा की यह चिंताजनक स्थिति गुणवत्तापूर्ण शिक्षा और पर्याप्त रूप से प्रशिक्षित शिक्षकों की स्पष्ट अनुपस्थिति को रेखांकित करती है। यह स्पष्ट था कि सरकार द्वारा नियुक्त कई शिक्षकों में प्रभावी शिक्षण के लिए आवश्यक योग्यता और प्रतिबद्धता का अभाव था। यहां तक कि जब शिक्षकों के पास अपेक्षित योग्यताएं थीं, तब भी कक्षा में उनकी उपस्थिति सुसंगत नहीं थी।

2009 में, मेरी किस्मत ने एक सकारात्मक मोड़ लिया जब मुझे शोषित समाधान केंद्र में प्रवेश मिला, जो गुणवत्तापूर्ण शिक्षा प्रदान करने के लिए समर्पित एक गैर सरकारी संगठन है। यह मेरी शैक्षिक यात्रा में एक महत्वपूर्ण मोड़ साबित हुआ, जिससे मुझे उन सपनों और आकांक्षाओं को पोषित करने का मौका मिला जो दक्षिण बिहार के सुदूर गांव में मेरे प्रारंभिक वर्षों के दौरान अकल्पनीय थे। मेरी विनम्र शुरुआत ने मुझमें इस सिद्धांत में गहरी आस्था पैदा कर दी थी कि “मानव जाति की सेवा ही धर्म का सर्वोच्च रूप है।” इस मार्गदर्शक दर्शन ने मुझे अपने समुदाय के भीतर, विशेषकर वंचित और हाशिए पर रहने वाले बच्चों के लिए शिक्षा और अवसरों के क्षेत्र में सकारात्मक बदलाव लाने के लिए अपना जीवन समर्पित करने के लिए प्रेरित किया। मेरी सामान्य पृष्ठभूमि को देखते हुए, निजी स्कूलों में जाना एक दूर की बात थी, फिर भी शोषित समाधान केंद्र ने मुझे निरंतर शिक्षा के लिए एक मंच प्रदान किया।
भारतीय शिक्षा प्रणाली बहुआयामी है और इसमें क्षेत्रीय असमानताएँ हैं। केरल भारत में शैक्षिक उत्कृष्टता के प्रतीक के रूप में खड़ा है। केरल में सार्वजनिक शिक्षा के प्रति प्रतिबद्धता ने इसे शैक्षिक विकास के मामले में एक मॉडल राज्य बना दिया है। जैसे ही मैं भारत में सार्वजनिक शिक्षा के बारे में सोचता हूं, मेरे विचार हमेशा राजधानी नई दिल्ली की ओर जाते हैं, जहां सार्वजनिक स्कूल न केवल मुफ़्त हैं, बल्कि उच्च स्तर की शिक्षा भी प्रदान करते हैं। इस प्रगति का अधिकांश श्रेय दिल्ली के मुख्यमंत्री अरविंद केजरीवाल को दिया जा सकता है, जिनकी पहल ने क्षेत्र में सार्वजनिक शिक्षा में क्रांति ला दी है। मेरा अपना अनुभव बिहार से है, जो भारत का एक कम विशेषाधिकार प्राप्त और विकासशील राज्य है, जिसकी आबादी 130 मिलियन से अधिक है। सरकारी स्कूलों की स्थिति लंबे समय से चिंता का विषय रही है, लेकिन हाल के प्रयासों से इसमें सुधार आया है। बिहार में शिक्षा की वृद्धि सरकार और समुदाय की शिक्षा को प्राथमिकता देने की सामूहिक प्रतिबद्धता से प्रेरित है।

शिक्षा की शक्ति में मेरे गहरे विश्वास ने मुझे स्कूली शिक्षा के महत्व पर जोर देते हुए अपनी गर्मियों की छुट्टियों को अपने गाँव के बच्चों को शिक्षित करने में लगाने के लिए प्रेरित किया है। मेरे मार्गदर्शक सिद्धांत, “अच्छे बदलाव की ताकत भीतर से आती है,” ने मुझे COVID-19 महामारी के दौरान वंचित बच्चों के लिए एक गैर-लाभकारी शैक्षिक संगठन स्थापित करने के लिए प्रेरित किया। इस संगठन की स्थापना से पहले, मैंने बिहार के सुदूर गाँवों की यात्राएँ कीं, जहाँ मैंने देखा कि इन वंचित समुदायों के जीवन को बेहतर बनाने के लिए शैक्षिक परिवर्तन की महत्वपूर्ण आवश्यकता थी।

जब मैं लाफायेट कॉलेज में अपनी स्नातक शिक्षा के लिए संयुक्त राज्य अमेरिका गया तो मेरी यात्रा में एक अप्रत्याशित मोड़ आया। यह अवसर, जो एक दूर के सपने जैसा लग रहा था, शैक्षिक संगठन, डेक्सटेरिटी ग्लोबल ग्रुप के साथ मेरे जुड़ाव के कारण संभव हुआ। इस संगठन ने न केवल मुझे कॉलेज के लिए तैयार किया बल्कि राष्ट्र निर्माण में उच्च शिक्षा के महत्व पर विचार करने के लिए भी प्रोत्साहित किया। मेरे गुरु श्री शरद विवेक सागर ने वैश्विक मंच पर संयुक्त राज्य अमेरिका की शिक्षा प्रणाली की प्रमुखता पर जोर दिया। 19 अगस्त, 2022 की रात को संयुक्त राज्य अमेरिका में मेरे आगमन पर, जेएफके हवाई अड्डे पर, मैकेनिकल इंजीनियरिंग के प्रोफेसर, प्रोफेसर टोबी रॉसमैन ने मेरा स्वागत किया, जिन्होंने गर्मजोशी से माता-पिता को गले लगाया।
संयुक्त राज्य अमेरिका में मेरे शुरुआती अनुभवों ने धैर्य के मूल्य और शिक्षा के माध्यम से युवाओं के सशक्तिकरण पर प्रकाश डाला। यहां मेरी यात्रा ने मुझे एक पूरी तरह से नई संस्कृति, देश और मातृभूमि से परिचित कराया। संयुक्त राज्य अमेरिका में हर किसी से मुझे जो गर्मजोशी और स्वीकार्यता मिली, वह अभिभूत करने वाली थी।

लाफायेट कॉलेज में मेरी शैक्षिक यात्रा प्रोफेसर रॉब रूट द्वारा पढ़ाए जाने वाले सामाजिक न्याय के गणित पर एक विचारोत्तेजक कक्षा से शुरू हुई। सामाजिक न्याय और गणित को एकीकृत करने के उनके अनूठे दृष्टिकोण ने मुझ पर गहरा प्रभाव छोड़ा, युवाओं की शिक्षा और इतिहास को आकार देने में इन दोनों क्षेत्रों के महत्वपूर्ण अंतर्संबंध पर जोर दिया। पास के फ्रांसिस मार्च एलीमेंट्री स्कूल की यात्रा ने शिक्षा के बारे में मेरी समझ को और समृद्ध किया, जहां मैं छात्रों की उल्लेखनीय जिज्ञासा और आत्मविश्वास से चकित रह गया। छोटी उम्र से प्रौद्योगिकी तक उनकी पहुंच, कक्षा में आईपैड का उपयोग, भारत में मेरे अपने शुरुआती अनुभवों के बिल्कुल विपरीत था। जबकि भारतीय छात्र आमतौर पर 15 साल की उम्र के बाद प्रौद्योगिकी का सामना करते हैं, यहां, छात्रों को महत्वपूर्ण तकनीकी लाभ प्राप्त था।

एक और महत्वपूर्ण अंतर जो मैंने देखा वह था ग्रेडिंग का दृष्टिकोण। भारत में, केंद्रीय माध्यमिक शिक्षा बोर्ड (सीबीएसई) न्यूनतम उत्तीर्ण ग्रेड 33% निर्धारित करता है, लेकिन 60% से कम अंक को असफलता माना जाता है। जूनियर और हाई स्कूल के बीच अंतर भी एक रहस्योद्घाटन था। भारत में, 12वीं कक्षा तक पहुंचने तक किसी को वरिष्ठ नहीं माना जाता है, जबकि संयुक्त राज्य अमेरिका में, हाई स्कूल के छात्र अधिक उत्साही और भागीदारीपूर्ण माहौल का आनंद लेते हैं। संयुक्त राज्य अमेरिका में शिक्षा प्रणाली, विशेष रूप से पब्लिक स्कूलों में, रचनात्मकता, खुलेपन और अकादमिक अन्वेषण की भावना को बढ़ावा देती प्रतीत होती है।
संयुक्त राज्य अमेरिका की मेरी यात्रा ने इस विश्वास की पुष्टि की कि यह वास्तव में अवसरों की भूमि है। इसने मुझे वैश्विक संस्कृतियों की समृद्ध छवि से अवगत कराया, जिससे छात्रों और प्रोफेसरों के साथ सार्थक संबंध स्थापित हुए। पिछला डेढ़ साल एक जबरदस्त आशीर्वाद रहा है, जिससे मुझे विविध अमेरिकी समाज में एकीकृत होने और योगदान करने का मौका मिला। मेरा आभार लाफायेट कॉलेज में स्वागत करने वाले समुदाय के प्रति है, जिनका समर्थन अटूट रहा है।

भारतीय शिक्षा प्रणाली के प्रति मेरा स्थायी प्रेम न केवल शिक्षकों की गुणवत्ता पर आधारित है, बल्कि शिक्षा को सभी के लिए सुलभ बनाने के लिए सरकार और लोगों के लगातार प्रयासों पर भी आधारित है। पिछले कुछ वर्षों में, मैंने स्कूल के बुनियादी ढांचे में सुधार और स्कूल में उपस्थिति को प्रोत्साहित करने के लिए योजनाओं की शुरूआत देखी है। शिक्षा के प्रति भारतीय समाज की वास्तविक प्रतिबद्धता स्पष्ट है, माता-पिता अपने बच्चों की शिक्षा में सक्रिय भूमिका निभाते हैं। शैक्षणिक उपलब्धियों के साथ-साथ विभिन्न कौशलों में निपुणता पर दिया गया जोर माता-पिता की अपने बच्चों के प्रति आकांक्षाओं को दर्शाता है, चाहे वे लेखन, कला, विज्ञान, संगीत, खेल या चिकित्सा में हों। सरकारी नौकरी, विशेष रूप से भारतीय पुलिस सेवा (आईपीएस) या भारतीय प्रशासनिक सेवा (आईएएस) में, एक प्रतिष्ठित कैरियर मार्ग है। ये पद नौकरी की सुरक्षा, पेंशन और अन्य विशेषाधिकार प्रदान करते हैं, और यदि किसी का सरकारी क्षेत्र में पारिवारिक संबंध है तो ऐसी स्थिति हासिल करने की संभावना और भी अधिक अनुकूल है।

जीवन की भव्यता में, मैं दया, धैर्य, दृढ़ता और कड़ी मेहनत के मूल्यों से गहराई से प्रभावित हुआ हूं। जैसा कि भगवद गीता की शिक्षाएं हमें याद दिलाती हैं, “स्वयं का कर्म” हमारे अस्तित्व का सार है। प्रारंभ में, मुझे विश्वास था कि संयुक्त राज्य अमेरिका में मेरा कोई नहीं है, लेकिन मुझसे गलती हुई। मेरी यात्रा को कॉलेज अध्यक्षों, डीन, प्रोफेसरों और एक प्यारे लाफायेट कॉलेज समुदाय के अटूट समर्थन द्वारा चिह्नित किया गया है। भविष्य के लिए मेरा दृष्टिकोण लाफायेट कॉलेज का समर्थन करने पर केंद्रित है ताकि अधिक से अधिक छात्र अपने सपनों को पूरा कर सकें और बदले में संस्थान को सम्मान दिला सकें।

In Bhojpuri Version:

शिक्षा के हमार शुरुआती अनुभव अधिकतर लोग से अलग रहे, गाँव के स्कूल में नीम के पेड़ के नीचे भइल रहे, जवना में एगो नवही मी हाफ पैंट आ गुलाबी धारीदार शर्ट पहिनले रहे। एक हाथ में मामूली नोटबुक आ पेंसिल आ दोसरा हाथ में साधारण चीथड़ा के थैली पकड़ के हम माटी के फर्श पर बइठ गइनी। पांच साल के कोमल उमिर में हम स्कूल जाए से पहिले बाबूजी आ भाई खातिर खाना बनावे के दोहरी जिम्मेदारी में लागल रहनी। एह शुरुआती कर्तव्यन आ शिक्षा के बीच के द्विविधा एगो चुनौतीपूर्ण शैक्षिक यात्रा के मंच तइयार कइलस।
ओह शुरुआती दिनन के हमार यादन के विराम दिहल गइल बा देरी के बार-बार आवे वाला विषय. स्कूल में अक्सर देर से पहुंचत रहनी, जवना के नतीजा रहे कि दंडात्मक उपाय जईसे 100 धरना-खाबड़ भा अपना गुरु लोग के डांट के तौर प दुनो हाथ प लाठी से 100 बेर मारल गईल। हमार गठनात्मक साल वर्णमाला सीखला में लागल रहे, जवन काम के साथे सख्त अनुशासन भी रहे। होमवर्क छूटल भा कक्षा में दुर्व्यवहार हमनी के प्रशिक्षक लोग के तेज, आ अक्सर कठोर, प्रतिक्रिया के आमंत्रित करत रहे, बशर्ते कवनो जायज बहाना ना दिहल जाव.
शुरू में सरकारी स्कूल में हमार मौजूदगी ज्ञान के प्यास से ना बलुक मिड डे मील के संभावना से प्रेरित रहे, जवन मौका कई गो लइकन के लुभावत रहे, जवना में हमहूँ रहनी। एकरा बाद हमरा पता चलल कि स्कूल वर्दी आ किताब खातिर सालाना तीन डॉलर के फंड देत रहे. हालांकि शराबबंदी से माई-बाबूजी के संघर्ष के चलते हमरा पढ़ाई खाती बनल ए आर्थिक संसाधन के उड़ाई हो गईल। नतीजा ई भइल कि पारिवारिक समस्या का चलते स्कूली पढ़ाई बंद करे के पड़ल.

ओह दिनन के हमार इयाद जर्जर कक्षा, छत लीक होखे, आ हमरा गाँव के एगो सरकारी स्कूल के प्रचलित अव्यवस्था से बिगड़ गइल बा. छात्रन के हाजिरी के नियमितता से कई गो कारण से समझौता भइल जवना में कुछ लोग खाली खाना के संभावना से स्कूल में पढ़त रहे आ कुछ लोग अपना शिक्षकन के दंडात्मक उपाय से डेरात रहे. सार्वजनिक शिक्षा के ई चिंताजनक स्थिति गुणवत्तापूर्ण निर्देश आ पर्याप्त रूप से प्रशिक्षित शिक्षाविदन के चकाचक अभाव के रेखांकित कइलस। ई साफ लउकत रहे कि बहुते सरकारी नियुक्त शिक्षकन में प्रभावी शिक्षण खातिर जरुरी योग्यता आ प्रतिबद्धता के कमी रहे. जब शिक्षाविद लोग के लगे जरूरी योग्यता रहे तब भी कक्षा में उनकर मौजूदगी एकरूप से बहुत दूर रहे।

2009 में हमार भाग्य सकारात्मक मोड़ तब ले आइल जब गुणवत्तापूर्ण शिक्षा देबे खातिर समर्पित गैर सरकारी संगठन शोषित समाधान केंद्र में दाखिला मिलल. एह से हमरा शैक्षणिक सफर में एगो मोड़ रहे, जवना से हम ओह सपना आ आकांक्षा के पोसे के मौका मिलल जवन दक्षिण बिहार के सुदूर गाँव में अपना गठन के सालन में अकल्पनीय रहे. हमार विनम्र शुरुआत हमरा में एह सिद्धांत के गहिराह जड़ जमा लेले रहे कि “मानव जाति के सेवा धर्म के उच्चतम रूप ह.” ई मार्गदर्शक दर्शन हमरा के अपना समुदाय के भीतर सकारात्मक बदलाव के प्रभावी बनावे खातिर आपन जीवन समर्पित करे खातिर प्रेरित कइलस, खासकर के शिक्षा आ विपन्न आ हाशिया पर पड़ल लइकन खातिर अवसर के क्षेत्र में। अपना मामूली पृष्ठभूमि के देखत निजी स्कूल में पढ़ल एगो दूरगामी धारणा रहे, तबो शोषित समाधान केंद्र हमरा के निरंतर शिक्षा के मंच उपलब्ध करवलस।

भारतीय शिक्षा व्यवस्था से हमार स्थायी प्रेम खाली शिक्षकन के गुणवत्ता पर ना बलुक सरकार आ जनता के लगातार प्रयास पर आधारित बा कि शिक्षा सभका खातिर सुलभ होखे. एह सालन से स्कूल के बुनियादी ढांचा में सुधार आ स्कूल में उपस्थिति के प्रोत्साहित करे खातिर योजना शुरू भइल देखले बानी. भारतीय समाज के शिक्षा के प्रति असली प्रतिबद्धता साफ लउकत बा, जवना में अभिभावक अपना लइकन के पढ़ाई में सक्रिय भूमिका निभावत बाड़े. शैक्षणिक उपलब्धि पर जवन जोर दिहल जाला, साथ ही साथ बिबिध कौशल में महारत हासिल कइल, माता-पिता के अपना लइकन खातिर आकांक्षा के दर्शावे ला, चाहे ऊ लेखन, कला, बिज्ञान, संगीत, खेल, भा चिकित्सा में होखे। सरकारी नौकरी, खास तौर प भारतीय पुलिस सेवा (आईपीएस) चाहे भारतीय प्रशासनिक सेवा (आईएएस) में, कैरियर के एगो प्रतिष्ठित रास्ता ह। एह पदन पर नौकरी के सुरक्षा, पेंशन, आ अउरी विशेषाधिकार मिलेला आ अगर सरकारी क्षेत्र में पारिवारिक संबंध होखे त अइसन पद हासिल करे के संभावना अउरी अनुकूल होला.

भारतीय शिक्षा प्रणाली बहुआयामी बा आ क्षेत्रीय असमानता से चिन्हित बा। भारत में शैक्षिक उत्कृष्टता के दीपक के रूप में केरल खड़ा बा। केरल में सार्वजनिक शिक्षा के प्रति प्रतिबद्धता एकरा के शैक्षिक विकास के मामला में एगो आदर्श राज्य बना देले बा। भारत में सार्वजनिक शिक्षा के बारे में सोचत घरी हमार विचार अनिवार्य रूप से राजधानी नई दिल्ली के ओर मुड़ जाला जहाँ पब्लिक स्कूल ना खाली मुफ्त बा बलुक उच्च स्तर के शिक्षा भी देला। एह प्रगति के बहुत हिस्सा दिल्ली के मुख्यमंत्री अरविंद केजरीवाल के दिहल जा सकेला जिनकर पहल से एह क्षेत्र में जनशिक्षा में क्रांति आइल बा. हमार आपन अनुभव भारत के एगो कम विशेषाधिकार वाला आ विकासशील राज्य बिहार से बा, जवना के आबादी 13 करोड़ से अधिका बा. सरकारी स्कूलन के हालत बहुत पहिले से चिंता के विषय रहल बा, लेकिन हाल के प्रयास से सुधार भईल बा। बिहार में शिक्षा के संवर्धन सरकार आ समुदाय के सामूहिक प्रतिबद्धता से चलत बा कि शिक्षा के प्राथमिकता दिहल जाव.

शिक्षा के ताकत पर हमार गहिराह जड़ जमावे वाला विश्वास के चलते हम अपना गाँव के लइकन के पढ़ावे में आपन गर्मी के छुट्टी लगावत बानी, स्कूली शिक्षा के महत्व पर जोर देत बानी. हमार मार्गदर्शक सिद्धांत “अच्छा बदलाव खातिर एगो ताकत भीतर से आवेला” हमरा के कोविड-19 महामारी के दौरान विपन्न बच्चा लोग खातिर एगो गैर-लाभकारी शैक्षिक संगठन के स्थापना करे के प्रेरणा दिहलस। एह संस्था के स्थापना से पहिले हम बिहार के दूर-दराज के गाँवन के यात्रा कइले रहीं, जहाँ हम देखनी कि एह कमजोर समुदायन के जीवन सुधारे खातिर शैक्षिक परिवर्तन के बहुते जरूरत बा.

हमार सफर अप्रत्याशित मोड़ तब ले आइल जब हम लाफायट कॉलेज में स्नातक के पढ़ाई खातिर अमेरिका के साहस कइनी. ई मौका जवन दूर के सपना लागत रहे, शैक्षिक संगठन डेक्सटरिटी ग्लोबल ग्रुप से हमार जुड़ाव के माध्यम से संभव भइल। ई संस्था हमरा के ना खाली कॉलेज खातिर तइयार कइलस बलुक राष्ट्र निर्माण में उच्च शिक्षा के महत्व पर चिंतन करे खातिर भी प्रोत्साहित कइलस। हमार गुरु श्री शरद विवेक सागर जी वैश्विक पटल पर अमेरिका के शिक्षा प्रणाली के प्रमुखता पर जोर दिहले. 19 अगस्त 2022 के रात जेएफके हवाई अड्डा पर अमेरिका पहुंचला पर मैकेनिकल इंजीनियरिंग के प्रोफेसर प्रोफेसर टोबी रॉसमैन हमार स्वागत कइलन जे एगो गरमजोशी से, माता-पिता के गले मिलल.
अमेरिका में हमार शुरुआती अनुभव धैर्य के मूल्य आ शिक्षा के माध्यम से युवा लोग के सशक्तिकरण के रेखांकित कइलस। इहाँ के सफर हमरा के एगो बिल्कुल नया संस्कृति, देश, आ मातृभूमि से परिचित करवलस। अमेरिका में सभका तरफ से जवन गर्मजोशी आ स्वीकृति मिलल ऊ बहुते भारी पड़ल.

लाफायट कॉलेज में हमार शैक्षिक सफर के शुरुआत सामाजिक न्याय के गणित पर एगो विचारोत्तेजक कक्षा से भइल जवना के पढ़ावल प्रोफेसर रोब रूट कइले रहले. सामाजिक न्याय आ गणित के एकीकृत करे के उनकर अनूठा तरीका हमरा पर गहिराह प्रभाव छोड़लस, युवा लोग के सीखल आ इतिहास के आकार देवे में एह दुनो क्षेत्र के महत्वपूर्ण चौराहा पर जोर दिहलस। पास के फ्रांसिस मार्च एलिमेंटरी स्कूल के दौरा से शिक्षा के बारे में हमार समझ अउरी समृद्ध हो गईल, जहवाँ छात्रन के उल्लेखनीय जिज्ञासा आ आत्मविश्वास से हम आहत रहनी। कम उमिर से ही ओह लोग के तकनीक तक पहुंच, कक्षा में आईपैड के उपयोग, भारत में हमरा खुद के शुरुआती अनुभव से एकदम विपरीत रहे। जबकि भारतीय छात्रन के आम तौर पर 15 साल के उमिर के बाद तकनीक के सामना करे के पड़ेला, इहाँ छात्रन के तकनीकी रूप से एगो महत्वपूर्ण फायदा रहे।

एगो अउरी महत्वपूर्ण अंतर जवन हम देखनी उ रहे ग्रेडिंग के तरीका। भारत में केंद्रीय माध्यमिक शिक्षा बोर्ड (सीबीएसई) न्यूनतम पासिंग ग्रेड 33% तय करेला, लेकिन 60% से नीचे के स्कोर के फेल मानल जाला। जूनियर आ हाई स्कूल के भेद भी एगो खुलासा रहे। भारत में ग्रेड 12 तक पहुंचे तक सीनियर ना मानल जाला जबकि अमेरिका में हाई स्कूल के छात्र के ज्यादा उमंग भरल आ सहभागिता वाला माहौल मिलेला। अमेरिका में खास कर के पब्लिक स्कूलन में शिक्षा प्रणाली रचनात्मकता, खुलापन आ अकादमिक खोज के भावना के बढ़ावा देत लउकत बा.
अमेरिका के हमार यात्रा एह मान्यता के पुष्टि कइलसि कि ई वाकई में अवसरन के भूमि ह. एहसे हमरा वैश्विक संस्कृतियन के समृद्ध टेपेस्ट्री से अवगत करावल गइल, जवना से छात्रन आ प्रोफेसरन से सार्थक संबंध बनावल गइल. ई बीतल डेढ़ साल एगो जबरदस्त आशीर्वाद रहल बा, जवना से हमरा विविध अमेरिकी समाज के एकीकरण आ योगदान देबे के मौका मिलल. हमार आभार लाफायट कॉलेज में स्वागत करे वाला समुदाय के बा, जेकर समर्थन अटूट रहल बा।

जीवन के भव्य टेपेस्ट्री में हमरा पर दयालुता, धैर्य, दृढ़ता, आ मेहनत के मूल्यन के गहिराह असर पड़ल बा. जइसे कि भगवद गीता के शिक्षा हमनी के याद दिलावत बा कि “अपना कर्म” हमनी के अस्तित्व के सार ह। शुरू में हमार मानना रहे कि अमेरिका में हमरा केहू नइखे बाकिर गलती हो गइल. हमार सफर कॉलेज के अध्यक्ष, डीन, प्रोफेसर, आ एगो प्यार करे वाला लाफायट कॉलेज समुदाय के अटूट समर्थन से चिन्हित रहल बा. भविष्य खातिर हमार विजन लाफायट कॉलेज के समर्थन करे पर केंद्रित बा जेहसे कि अधिका से अधिका विद्यार्थी अपना सपना के पूरा कर सकसु आ बदले में संस्थान के सम्मान ले आ सकसु.

Leave a Reply